Από θαύμα σε θαύμα!

Πώς να πεις για το παράθυρο
που χωράει τη θάλασσα
τη ρόδα του μύλου μες στο γαλάζιο
και φύλλα και σύννεφα

Λάμπουν οι κόκκοι του αλατιού
κι εσύ δείχνεις αλλού
μʼ εκείνο το παγωμένο κουτί μες στα στήθια σου

Κανένας δε θά ʼρθει
Όλοι εινʼ εδώ
πίσω απʼ τα δέντρα
κάτω απʼ τα χώματα

Το άσπρο στεφάνι ζητάς
κι ας δείχνουν όλα δειλινά∙
τη θάλασσα πίσω απʼ τους λόφους
Δε με ξεγελάς
Χρώματα μάζευες χρόνια
φως και ανάσες μικρές

Ήσυχα τώρα

Ποιος βγαίνει με τη βάρκα σε τόσο σκοτάδι;
Ακούγονται τα κουπιά
τα νερά του φεγγαριού που στάζουν στο πλάι
Βουβαίνονται τα σκυλιά στην προκυμαία
κι ο νυχτοφύλακας με τις παντόφλες
και το νοτισμένο φανάρι

Ελαφραίνουν όλα σα θλίψη
ανεβαίνουν ψηλά