Φυσικὸ μέγεθος σὲ βάθρο
μὲ μία κλίση ἀκρόπρωρου
δὲν ξέρω σὲ ταξίδι ποιὸ
Ἀνεβαίνεις στὸν ἄλλο βυθὸ
δίχως νὰ λογαριάζεις τὸ νεκρό του γαλάζιο
τὸ μέσα σκοτάδι
Ἐαρινὸς
μὲ βλέμμα ἐφηβικὸ
καὶ κάτι ἐλάχιστα στραβὸ στὰ χείλη
νὰ σὲ μεγαλώνει
Δὲ γύρισε κανένας νὰ σὲ ’δεῖ
Λίγο οἱ πρασινάδες
λίγο τούτη ἡ ζωὴ
Δείχνεις μεταμφιεσμένος
στὸ πράσινο τοῦ χαλκοῦ, ξένος
Πουλιὰ μόνο σὲ σκάβουν
σοῦ κεντοῦν τὴν κεφαλὴ
Τί βλέπεις τώρα
σὲ προσομοίωση μετάλλου;
Στὸν αἰώνα σου μᾶς εἶπες
Δὲ σὲ ρωτῶ ν’ ἀποκριθεῖς
ὅπως κανέναν ἀπ’ ὅσους κόβουν τὴν κλωστὴ
κι ἐχέμυθοι σιωποῦν μέσα στὴ νύχτα
Ἐμένα ρωτῶ κι ἄλλον τρόπο δὲ βρίσκω
Ἀπόγευμα πρὸς τὸ δείλι
καθὼς τὰ σηκώνει ὅλα ἡ λήθη
μισοντυμένα καὶ τὰ φυγαδεύει