Χρόνιου άλγους φέρων ιστός
των παθών του ελκυστής κι αιθεροβάμων
ονείρων υμένες τρύπησε
να χυθεί το μέλλον του με μιας.
Κρατώντας στα χέρια του τη νιότη
χτυπώντας ελαφρά με τέχνη περισσή
την υλική του ευδαιμονία με θράσος
διέρρηξε για πάντα τους δεσμούς
που τον κρατούσαν χρόνια υπό το άλγος.

Έφερε για χρόνια
την δραστική ουσία του εν υπνώσει
δίχως να προσπαθεί
χωρίς να θέλει να ενδώσει
στων αναγκών του τις προκλήσεις.
Έδεσε τα μάτια του σφιχτά
να περπατήσει ομαλά
και κάποια μέρα ήσυχα ν᾽ αποχωρήσει.

Τις νύχτες θυμάται χαρακτηριστικά
πως προσπαθούσε να πενθήσει
τα όνειρα του που έπνιγε αργά
και που για χρόνια πλέον είχε παρατήσει.

Είχε στα χέρια του άλλωστε μέλλον λαμπρό
που οι γιατροί απ᾽ την αρχή το είχαν φωτίσει
εκείνοι ήξεραν σαφώς τι θα έκαναν έναν ακόμα ιστό
που η Ιστορία είχε στα πόδια τους ευλαβικά ακουμπήσει.

Κανίβαλοι χειροκροτούν
Το θάνατο των τελευταίων τους ηρώων
Το ματωμένο ψέμα
Τη σημαία τους

Όσο στην καρδιά των παιδιών τους πεθαίνει
η τελευταία ελπίδα για λίγο ακόμα ουρανό

Όσο η ιστορία γλιστράει από γέννα σε γέννα
Πάνω στο αίμα
Στον γνώριμο δρόμο της