Πέφτει στο δρόμο μια μονότονη βροχή,
το χέρι απλώνω μα δεν είσαι πια εκεί,
σε κλέβει η νύχτα, σε μαγεύει η μοναξιά
στον ουρανό σου τα αστέρια είναι σβηστά.

Το ομολογώ πως η φυγή σου με τρομάζει
γιατί τους πίστεψα τους όρκους που ’χες πει,
όμως το τέλος όσο και να πλησιάζει
θα αλλάξουν όλα ξαφνικά μια Κυριακή.

Μια Κυριακή, το ξέρω, θα συναντηθούμε
κι απ την αρχή, όπως παλιά, θα ερωτευτούμε
κι αν άλλο σώμα αγκαλιά σου ξημερώσει
αυτό που ζήσαμε, ποτέ δεν θα τελειώσει.
Μια Κυριακή θα επιστρέψω στη ζωή σου
γιατί η αγάπη μου έχει την υπογραφή σου
κι αν όλα μοιάζουν τώρα πια να’ ναι χαμένα
μια Κυριακή, όπως παλιά, θα γίνουμε ένα.

Σβήνουν τα φώτα στης αγάπης το σταθμό
σ ένα ταξίδι που το άφησες μισό.
Με καίει το αντίο, με παγώνει η σιωπή,
χτυπάει η καρδιά μου μα δεν έχω πια ζωή.

Δε σου θυμώνω που το βήμα σου ανοίγεις
και τα όνειρά μου είναι για σένα φυλακή
θυμήσου όμως μακριά μου κι αν θα φύγεις
θα αλλάξουν όλα ξαφνικά μια Κυριακή.