Το ξύλινο κορίτσι δεν ήρθε περπατώντας
στάθηκε άξαφνα εκεί καθισμένη στα τούβλα.
Όλοι οι ανθοί του πελάγους σκεπάζαν το κεφάλι
είχε η ματιά της μια θλίψη, μια θλίψη από ρίζες.

Το κορίτσι απ’ τ’ αρχαίο κύμα στεφανωμένο
κοίταζε εκεί με τα νικημένα της μάτια.
Κι αν ήξερε πως ζούμε σ’ ένα απόμακρο δίχτυ
από νερό και χρόνο, βροχή, κύματα, κύκλους.

Δεν ήξερε αν υπάρχουμε
ή είμαστε τ’ όνειρο της.

Έστεκε εκεί κοιτώντας τις ανοιχτές ζωές μας
το είμαι, το φεύγω, το έρχομαι, το πάω πάνω στη γη.
Θυμάμαι που της ξέβαφε λίγο λίγο τα φύλλα
βίγλιζαν οι παράγκες μας το ξύλινο κορίτσι.

Το κορίτσι απ’ τ’ αρχαίο κύμα στεφανωμένο
κοίταζε εκεί με τα νικημένα της μάτια.
Κι αν ήξερε πως ζούμε σ’ ένα απόμακρο δίχτυ
από νερό και χρόνο, βροχή, κύματα, κύκλους.

Αυτή του ξύλινου είναι
κοριτσιού η ιστορία.