Οι αποστάσεις μου απ’ το είδος σαφείς
φυλακισμένος σε παράξενες μεθόδους γραφής
και εκεί πετάω μια ζωή για να την βρουν όσοι ζουν
γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν
εγώ γουστάρω κάτι ματιά που δακρύζουν συχνά
και τα όνειρα μες την καρδιά σου στοιβαγμένα πυκνά
με όσους κρατάνε την ανάσα τους και ακούν την σιωπή
με όσους συντρίβουν τον φόβο και όσους νικούν την ντροπή
εγώ είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν
με αυτόν τον ήλιο, τα δέντρα και τα πουλιά που πετούν
με την φωνή και με τα μάτια των παιδιών που με ακούν
που ακόμα ψάχνουνε διαμάντια στα σκουπίδια να βρουν
εγώ πεθαίνω για γυναίκες που έχουν χείλη καυτά
και στα όνειρα τους δίπλα μου έρχονται ξαπλώνουν κλεφτά
εγώ είμαι ερωτευμένος με τις θάλασσες που 'ναι επτά.
Και κάθε στίχο που έχω γράψει από τα δεκαεπτά
εγώ έχω αφήσει την ζωή μου πάνω σε μια σκηνή
ερωτευμένος με την καύλα μου απ’ την πρώτη στιγμή
και βγάζω γούστα για να βρούνε όσοι αξίζει να βρουν
γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν.

Και είναι στα αρχίδια μου για μένα όσα πουν
εγώ είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν
μοιάζουν τα μάτια μου στα μάτια σου παιδιά που γελούν
και ακόμα εδώ για δυο μάτια που ποτέ δε θα ρθούν
ερωτευμένος με δυο μάτια που ποτέ δε θα δουν
όταν ρωτούν τα συναισθήματα οι ματιές απαντούν
και αυτά τα μάτια μπρος τα μάτια μου λαούς κυβερνούν
ερωτευμένος με όλα όσα την καρδιά μου υπακούν.

Από παιδί ψάχνω ένα αστέρι μέσα του να χαθώ
και έναν θάνατο γρήγορο απ’ όλα να λυτρωθώ
για αυτό μισώ όσα βολεύονται και εδώ με κρατούν
γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν
κλείνω τα μάτια μου και ακούω την σιωπή των αμνών
γιατί η σιωπή κάνει τον νόμο να ‘ναι των δυνατών
η χώρα έχει κουραστεί μα η χώρα είναι όλοι αστοί
θα βυθιστεί και αυτοί θα αγναντεύουν στην κουπαστή
μα εγώ γουστάρω όλους αυτούς που κάτι διεκδικούν
που έχουν θελήσει έχουν σκεφτεί και έχουν βγει να το πουν
αυτός ο τόπος έχει λύσεις για όσους τον αδικούν
μα όχι αέρα να αναπνέουν ούτε γη να πατούν
εγώ θαυμάζω κάτι τύπους που κοιμούνται πρωί
γιατί γυρίσαν την μέρα αντιστρέφοντας την ροή
εγώ εκτιμάω την αξία κι όχι την αρπαχτή
εγώ αυτοκτονώ σαν κύμα φτάνοντας στην ακτή
έχω ένα όπλο στο κεφάλι και ετοιμάζω το ντου
με άδειο βλέμμα και τις σκέψεις μου χυμένες παντού
και μόνο τότε θα αφήσω τα μουνιά να με βρουν
μαζί με όλα αυτά που πάντα στην καρδιά μου υπακούν.