Μες στα κελιά μας έχουν χτίσει σχολεία
νομίζουν πως θα σβήσει η διψά μας με μια κουταλιά
κλείνουν την φαντασία απ’ έξω και κρατούν τα παιδιά
κονσέρτο για πολυβόλα και πόλεμος για βιολιά
μιλάω για εκείνη την επόμενη χαμένη γενιά
που θα αρκεστεί σε λίγα ψίχουλα και μια σιγουριά
σε μια δουλειά σε ένα μουνί και σε καμιά ρουφιανιά
είσαι παιδί των 11 και είμαι παιδί των 9
είναι η αλήθεια των μεγάλων η σιωπή των μικρών
και αυτό είναι παίδες εν καμίνω και σφαγή των κριών
έγινε η γνώση μια σταλιά στα χεριά υποκριτών
και η μέρα εκείνη μια δουλειά και μια καρτέλα Ντεπόν
και τα σημάδια απ’ τον χαλκά θα φαίνονται από μακριά
και οι αλυσίδες σου θα ακούγονται μέσα απ’ την καρδιά
και το μυαλό σου θα 'ν' κομμένο από χιλιάδες σπαθιά
με μια αντίληψη αστική που διαμορφώνει παιδιά
και η φαντασία μας βουλιάζει στις οθόνες του εγώ
μου δείχνεις σάρκινες καμπύλες μήπως και εκπλαγώ
μου τάζεις λόγια και υποσχέσεις μήπως μέσα πνιγώ
μα εγώ στο έρωτα και στην αγάπη πάντα θα αργώ.

Και έχω επάνω μου σημάδια παλιά
σημάδια που όσο μεγαλώνω με κρατούν σα δεσμά
δεσμά που όσο τα σκοτώνω με σκοτώνουν και αυτά
έχω τα χέρια στα κουπιά και στην καρδιά μου χαλκά
έχω τα χέρια στα κουπιά και στην καρδιά μου χαλκά
και για να δω πιο πέρα έπρεπε να κουνήσω βουνά
βουνά που φτιάξαν σε σπίτια σε εκκλησίες και σχολειά
είσαι παιδί των 11 και είμαι παιδί των 9.

Και αυτή η αλήθεια που σου λέω θα ναι πάντα γυμνή
τόσο γυμνή όσο γυμνό είναι το γυμνό μου κορμί
η χωρά πάει στον τρίτο κόσμο και εσύ πας εκδρομή
αν έχεις φάει μοιάζει φθηνό το να μιλάς για ψωμί
και έτσι δουλεύει σε ταΐζουν ότι πρέπει να δεις
σου λένε τι πρέπει να ακούσεις και πως πρέπει να ζεις
και όλα αυτά στα προσφέρουν σαν μια μορφή παροχής
που απ’ τις ανάγκες σου απέχει όσο απ’ τους άλλους εμείς
και απ’ τους χαλκάδες σου στα πόδια έχει μείνει σκουριά
γιατί δεν έμαθες ποτέ σου να διαλέγεις πλευρά
άλλοι κρατούν την εξουσία άλλοι κρατούν τα σφυριά
και εγώ ανάβω συνειδήσεις σαν να ανάβω κεριά
μιλάω για εκείνη την επόμενη χαμένη γενιά
που για να δει πιο πέρα πρέπει κουνήσει βουνά
βουνά που φτιάξαν' σε σπίτια σε εκκλησίες και σχολειά
μα θέλει θάρρος και γνώση και μια ψυχή πιο βαθιά
και τον Χριστό μου βρισκω κάτω από την πέτρα του νου
μέσα στα μάτια των προσφύγων στις φωτιές του ουρανού
μέσα στα γέλια των παιδιών και στη σιωπή του τρελού
και όταν τον βρισκω ο ένας γίνεται αδερφός του αλλουνού.

Και έχω επάνω μου σημάδια παλιά
σημάδια που όσο μεγαλώνω με κρατούν σα δεσμά
δεσμά που όσο τα σκοτώνω με σκοτώνουν και αυτά
έχω τα χέρια στα κουπιά και στην καρδιά μου χαλκά
έχω τα χέρια στα κουπιά και στην καρδιά μου χαλκά
και για να δω πιο πέρα έπρεπε να κουνήσω βουνά
βουνά που φτιάξαν' σε σπίτια σε εκκλησίες και σχολειά
είσαι παιδί των 11 και είμαι παιδί των 9.

Κι από τότε μόνο φήμες που τις ακούνε τα βράδια ναυτικοί,
τα ψάρια στα σκοτάδια που ανοίγονται κάτω από την καρίνα,
να τα αναμοχλεύεις και να τα καλείς και να περιστρέφεσαι πανικόβλητος στην βρεγμένη μοκέτα
σα να σου 'πεσαν απ' τα χέρια όλοι η θησαυροί και η μοναδική αλήθεια.
Να 'μουν εκεί με μια αγκαλιά να σε κρύψω απ' το κρύο!