Πάγωσε απόψε το φεγγάρι,
τούτη την νύχτα του Γενάρη
και στο φθηνό ξενοδοχείο
ζωή ληγμένη σαν λαχείο.

Τοίχοι θαμποί και λερωμένοι
σαν την ψυχή της ξεβαμμένοι,
που έβλεπε τον σκληρό πελάτη
σ’ όσους της γύριζαν την πλάτη.

Όλη η ζωή ένα ταξίδι,
κι ένα ποτό χολή και ξύδι
απ' την υπόγα της Λιοσίων
στο δεύτερο της Πατησίων.
Απόψε κάνει τόσο κρύο
κι αυτή μαγείρεψε για δύο
γι αυτόν που θα ‘ρθει να την πάρει
τούτη τη νύχτα του Γενάρη.

Που είσαι πατέρα, που είσαι μάνα,
κι όσοι την είπανε πουτάνα
θέλουν απάντηση δική σου
αφεντικό του παραδείσου.
Δίχως πατέρα, δίχως μάνα,
μόνη στου κόσμου την αλάνα
και τώρα μόνη απέναντι σου
αφεντικό είναι δική σου.

Όνειρα χρόνια μετρημένα
σ' ένα κρεβάτι ξεχασμένα
και μια υπόσχεση εκείνου
που ‘μοιαζε μ’ έξοδο κινδύνου.

Και όλα αυτά μέσα στο κρύο
να φεύγουν πάνω στο φορείο
που το κρατάει το φεγγάρι
τούτη τη νύχτα του Γενάρη.