Ονομάζομαι κομμάτι του, ετών είκοσι τριών.
Αφού δεν είναι Ο Εραστής
Φίλος δε θα ʼταν κανενός.
Αποφάσισε να γίνει ο δάσκαλός μου.
Με φοβάται όπως κάτι που πλησιάζει
Στο μεθύσι του πάνω, χαϊδεύει τα μαλλιά μου
Μπορεί να με γαμήσει κιόλας
Μέχρις εκεί.
Ένα φιλί στο μέτωπο – συναισθηματική έκρηξη

Πάντα με βρίζει
Ανέρια με ονόμασε
Επινόησε αυτή τη λέξη για να με προσβάλει.
Ανέρια: Καλαίσθητο μʼ απερίσκεπτο θηλυκό ανθρωπάκι
«Δεν υπάρχει» του είπα.
«Την ξέρω, την ξέρεις άρα υπάρχει
Α-νέ-ρι-α » συλλάβισε με σαρκασμό.

Είμαι η ανέρια λοιπόν
Κατέχω τα πρωτεία στην αποτύπωση των αισθήσεων.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου χαριτωμένα
Φωτογραφίζω την επιφάνεια μαγευτικά
Τόσο απλά – τόσο όμορφα.
Χορεύω, τραγουδώ, ζωγραφίζω, σκηνοθετώ, υποκρίνομαι
Μοναχά να γράψω δεν ξέρω
Θα μπορούσα…
μα είμαι τεμπέλα κακιά.
Τα μάτια μου το βαθύ μπλε της θάλασσας έτοιμα
να βυθίσουν κάθε γουρούνι.

Ας είναι τούτη η ώρα μια ειλικρινής ώρα:
Μούσα του είμαι!
Δεσποτική η φυσιογνωμία μου
Η γοητεία στην εξουσία!
Ναι!
Θα χτυπώ τα τακούνια μου και ξέχωρα το σφυρί
Να μπερδεύω τους δικηγόρους και τους μελλο-
θάνατους.
Αυτό το παιχνίδι θα ʼναι σίγουρα διασκεδαστικό:
Θα επαναφέρω θανατικές ποινές καταργώντας τα
άλλοθι.
Θάνατος είναι ο εγκλεισμός
Θάνατος όμως κι η ανία…

Η εξομολόγηση στον έρωτα
Ζόρι
χωρίς ελάφρυνση.

Δύο πράγματα ζητώ:

Ένα γαμήσι στις τουαλέτες
Ένα όμορφο αγόρι να με πλαισιώνει.

Αυτά δε θέλουν όλες οι γυναίκες;
Eγώ θα τα ʼχω κιόλας.

Θα ʼθελε να ʼμουν τα χέρια του μα εγώ ―αυτός― όχι στο μυαλό μου.