Αλλόθρησκη

Αλμύρα

Ενταφιάζει

Ομηρικές μάχες

Σε δοκάρια ταβανιού.

Ανακαλείς τη θάλασσα των παιδικών σου χρόνων.

Αρκεί ένας οφθαλμός

Να φωτίσει την οδό του Μέγα Κόσμου.

Καλοκαιρινοί κάμποι

Τον γαλουχούν.

Καλοκαιρινοί κάμποι

Αναθεματίζουν

Το σκοτεινιασμένο νέφος.

Φιλάς το εικόνισμα της ακολασίας.

Μάρτυράς σου ο πύρινος στίχος.

Αδιάλειπτος προσευχή,

Πασίχαρη ακριβή μου κόρη

Υφαίνεις

Σ’ αργαλειό υακίνθους,

Λευκούς, ροδί και κίτρινους

Σε άμφια υψικαμίνου.

Συμπαντικές συνωμοσίες

Φτερνίζονται

Αληγείς ανέμους

Σε Γολγοθά το κάρβουνο.

Είχα καιρό να ιδωθώ,

Αηδόνια ασημόχαρτα

Να πλέκουν φωλιές

Σε αίλουρων το κορδόνι.



Στην απέναντι όχθη

Αμυγδαλόψιχα

Θωπεύουν

Τάματα

Σε αμπέλων την Αγία Κάρα.

Το τραπέζι στρώθηκε.

Τι θέλουν όλες αυτές

Οι μέδουσες

Στην πύλη του Καθαρτηρίου;

Μικρό μαύρο ψάρι

Κανακίζεις

Καύκαλα γάγγραινας

Τρώγοντας

Τούφες μαλλιών

Και βάγια καχεκτικά

Σ’ άγνωμα πλήθη

Βασιλεύεις!

Σε δώμα υφάλου

Κοιμάται ο Χάρος

Μ’ αγριεμένο μάτι

Να κοιτά

Το κοραλλένιο πορτοφόλι.

Υπάρχει ένα πρόσωπο,

Σε αλαβάστρινο πιάτο

Τα πόδια του

Ερωτεύονται

Ψαλμούς Αφροδίτης

Χειμώνες

Δεν νογούν

Νιφάδας

Ανηφόρι

Δε γνωρίζουν.



Σκύβεις

Να δεις το μνήμα σου.

Ανάμεσα σε μια σελίδα ποίησης

Επικήδειος λόγος για ζωντανούς.

Τι ευτυχία!

Εκείνο

Το γαλάζιο φόρεμα

Που μήνες καρτερούσες

Έφερε απόψε

Ένας τριανταφυλλί ορίζοντας

Όπου στο στήθος του

Έγραφε:

Όποτε πάψεις ν’ αγαπάς

Τότε και θα πεθάνεις.