Τι άργησες να υψωθείς στο τίποτα του
ουρανού μου; Κι ως που νόμιζες πως θα
φτάσεις; Το πρώτο αμάρτημα ήταν όλα τα
λάθη τα ανθρώπινα που διώχνουν απ΄τη ζωή
όσους πίστεψες πως θα κρατήσεις για πάντα
κοντά σου το δεύτερο η γεύση της επιθυμίας
θανάτου αφού δεν είμαι ο τελευταίος που
πάσχει ας είμαι πρώτος που θα ελευθερωθεί
επτά ψυχές νεκρές χίλιες χαρές μισές
ίχνος ελπίδας ή πίστης που να αποδέχεται
τη γενναιότητα της συγγνώμης στο λάθος

σφρίγος της ζωής το λίκνισμα των χεριών σου
το νιώθω στου ύπνου μου τον βαθύ λήθαργο
ήλιος παντοκράτορας σπιθίζει και με τυφλώνει
για να σε δω να χάνεσαι στα όρια της ύπαρξης
εκεί που η μονιμότητα του παρόντος μοιάζει
με ένα μύθο γεμάτο απ΄τον φόβο πως αυτό
που μέσα μου φεγγοβολά δεν είναι παρά
μια ψευδαίσθηση μια αντανάκλαση της μνήμης
κάτι σαν τη φράση "ο νεκρός δεδικαίωται"
μια ανυποχώρητη έμμονη ιδέα που ο χρόνος με
χειρουργικό τρόπο της αφαιρεί κάθε τι αρνητικό

ω που να είσαι; που ησυχάζεις ανάμεσα στα κενά
των λέξεων μου; πόσους όρκους να παραβώ και
με πιο τρόπο να ανηφορίσω στα κλειστά σου μάτια;
Ο κατήφορος της αβύσσου μακριά σου με οδηγεί
η καρδιά πίσω κοιτάζει και όσο απομακρύνομαι
εκλιπαρεί για να βρεθεί μια ανάσα απόσταση
στον κύκλο της σιωπής να προστεθεί σε αυτό
που τώρα πλέον η ελεεινή πραγματικότητα
ακόμα και ως ενδεχόμενο εξομολόγησης
το αμφισβητεί και πεισματικά μου το αρνείται.