Δεν έχω πόδια.
Με δυο σίδερα κυκλοφορώ
βαραίνουν το περπάτημά μου.
Όλο λέω θα ξεφύγω,
μα εκείνα με προδίδουν.
Με πιάνεις
στο σημείο που γυρίζω το Κλειδί.
-Στις πιθανότητες πέφτω πάντα έξω-.
Λες και η Μοίρα μου το έχει αποφασίσει.

Καθώς ξαπλώνω όμως στο κρεβάτι
τίποτα δε μοιάζει βέβαιο.
Τα όνειρα περιπατούν στη ράχη μου,
τρυπώνουν μες στο στήθος,
γίνονται γάλα,
παίρνουν μορφή.
-Κάποτε- θα ελευθερωθούν.

Τότε που θα ξέρω – (ποια είμαι).