Στα μάγουλά μου ανθίζει μια σκληρότητα
α, σ’ αγαπώ, ύπαρξη με το μέταλλο
στρογγυλό στο πνεύμα να παρουσιάζεσαι
Ίσως να φταίει ο Αύγουστος
που ακολουθεί το δρόμο των πνευμόνων σου
και φεύγετε μαζί
Ίσως να φταίει πάλι ο Νοτιάς
όταν σαλεύει το φουστάνι πάνω κάτω
αλλάζοντας τον αέρα που `χα σκεφτεί
στα ένστικτά μου

Ένα κλαδί
πεθαίνει στο κυμάτισμα της ύπαρξης

Με σκληραίνει θαρρώ μ’ αυτά τα ξερά κλαδιά
το φουστάνι μου
Κλαδιά τσακισμένα αράδα

Σαν προκηρύξεις τα σκορπάω τώρα πια
τζάμπα τα δίνω με το στόμα μου