Στο γλύπτη Κάρλος Φερρέιρα

Αν εσύ ήξερες πως το χτες είναι γέρικο όσο η Αμερική,
πως το χτες είναι τόσο μικρό που πια δεν έχει έναν ήλιο κάθε απόγευμα,
πως το χτες δεν είναι δέντρο, αλλά καλύτερα σαν ένα ξενοδοχείο,
και πως οι ώρες του δεν ενώνονται, δε γίνεται να ενωθούν,
για να μπορέσουμε να τις βιώσουμε οικονομικά
ρουφώντας ήλιο στον πευκώνα του Αυγούστου.
αν εσύ ήξερες πως το χτες, ίσως, είναι ακριβό,
και πως έχουνε βγάλει στη δημοπρασία
τα λουτρά του από αλάτι για τα κύματα,
τα λυκόφωτά του τα εσπερινά
και την αναισθησία του του άστεως,
ή αν θέλεις
τη μουχλιασμένη και κλειστή του ασφάλεια πολιτικής επιφυλλίδας.
και, τέλος αν εσύ ήξερες πως ένα ποίημα
δεν μπορεί πια να ξαναγίνει σαν βιτρίνα του χρυσοχοείου.
αν εσύ ήξερες πως τώρα είναι ανάγκη πια να γράφουμε
από το έδαφος της λέξης της ίδιας,
από το έδαφος της ψυχής μας της ίδιας,
γιατί τίποτα δεν είναι ζωντανό, εκτός αυτή,
γιατί τίποτα στον κόσμο δεν έχει πια δύναμη να πει ναι,
γιατί κανείς δε γίνεται να μας θυμηθεί,
κανείς δε γίνεται να μας δωρίσει ένα κουστούμι,
κανείς δε γίνεται να ξέρει πως έχουμε ένα όνομα,
εκτός απ’ το Θεό.