Η επανάληψη ενός επώδυνου ονείρου ξαγρύπνησε μαζί μου εχθές το βράδυ
έγινα για μια φορά ακόμη το τέλειο θήραμα του πόνου.
Είδα πως ήμουν ζωντανός το καλοκαίρι εκείνο πριν από πολλά χρόνια.
Ανάσαινα κάτω απ’ το παράθυρό της καλώντας τη να βιώσει μαζί μου
την υπέροχη αιωνιότητά της.
Την πήρα απ’ το χέρι και περπατήσαμε μαζί στα κύματα του Ατλαντικού Ωκεανού.
Το πρωί μας βρήκε αγκαλιασμένους σε κάποια ακτή του Νέου Κόσμου
ν’ ανταλλάζουμε φιλιά.
Έγειρα στο στήθος της και άρχισα να κλαίω από χαρά,
όταν ο σεισμός κατέστρεψε μια ακόμα γιορτή που με κόπο προσπαθούσα να ζήσω σα να ήτανε αληθινή.
Για μερικά λεπτά νομίζω πως το πίστεψα,
μα όταν σταμάτησαν οι τοίχοι να περνούν με τη ταχύτητα του ήχου
μπροστά από τα τρομαγμένα μου μάτια,
σύρθηκα στο διπλανό δωμάτιο που ο καινούριος χρόνος με είχε βρει.
Τράβηξα το μπουκάλι από τη θέση του
και προσπάθησα να φανταστώ τη γεύση των χειλιών της.