Το μεσημέρι κλίνουν προς το χώμα
Tα όμορφα ανθάκια τους ώστε τα μυστικά τους
Να προσπερνούνται· απαλό το χρώμα
Έχουν για βοήθεια – και τα ηρεμιστικά τους.

Το σούρουπο φυλάγουν τα κρυφά τους,
Κλείνουν τα πέταλα πριν πιουν ώς τέλος το ποτό τους.
Ανάμεσά τους ψάχνεις τους κεφάτους
Κι αναρωτιέσαι «ξέρουνε οι ίδιοι το φυτό τους;»

Καμιά φορά μοιράζονται πουλιών τραγούδια
Κι ενδείξεις έτσι κάπως μεταφέρουν,
Γιατί `ναι δύσκολη η γλώσσα στα λουλούδια –

Δε λεν δύο πράγματα ανοιχτά κι αράδα.
Θαρρείς όμως πολύ δε διαφέρουν,
Άμα κοιτάς από ψηλά την πεδιάδα.