Τις καθημερνές θα συναντήσεις μαρμαρένια μνήματα
καβάλα σε καρότσα τετρακίνησης.
Σε προσπερνούνε βιαστικά στην εθνική
και χάνονται στην επόμενη διασταύρωση.
Κι’ είναι τα Σάββατα οπού σοροί και κόλλυβα
καταφθάνουν απ’ τα πέρατα.
Ο ιερέας, ο ψάλτης, ο σκαφτιάς, αν και ξένοι,
αποτελούν το τιμώμενο άγημα στα καραβάνια των πενθούντων.
Η μνήμη ανασκάπτεται πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ναοί, χοροστάσια, καφεταβέρνες, αγάλλονται όλα.
Η εντοπιότητα προάγεται σε πεμπτουσία της επικράτειας.
Το διάφορο, από κοιμητήριο σε κοιμητήριο,
διασαλεύει την πενία στα ψηλά βουνά.
Εδώ πάνω τα Σάββατα του πένθους είν’ ένα γλέντι όλα.
Κι’ ύστερα, η νέκρα της Κυριακής,
γιατί οι Κυριακές είναι της Δευτέρας.
Και οι Δευτέρες δεν είναι παρά
το εναρκτήριο λάκτισμα της απώλειας εκεί κάτω.