Τούτη είναι μια άλλη Έγκωμη
που από δικό μας χέρι καταστράφηκε
σε εποχές που βιαστικά
μας έχουν προσπεράσει.

Στους δρόμους της έχουν χαθεί
αποτυπώματα από χλιμίντρισμα
στον καλπασμό αλόγων.
Σπασμένα σπίτια οι άνθρωποι στοιβάζουν.
Πέτρες και πλανταγμούς,
τσιμέντο κι αναστεναγμούς
ξύλα, σιδερικά, κραυγές, γέλια, φωνές.

Χωρίς καρποφορία, η μοναχική ελιά
σε χρώμα άρρωστο πράσινο
δεν ασημίζει πια.
Κάποια πουλιά του έρωτα
σε κήπους αφιλόξενους
ακόμη επιμένουν
με φάλτσα τη φωνή να τραγουδούν.

΄Ανυδρο το πηγάδι
κι ο ανεμόμυλος που κάτω από τη σκουριά του
γράφει όνομα πόλης,
με τα φτερά να αγκομαχούν
ματαιοπονεί…
Κάποτε
πέρασε από εδώ η θάλασσα
στο δρόμο για τη Σαλαμίνα.