Μην ανάψεις το φως
σου είπα ένα βράδυ,
και θα χαθούν τα μυστικά μας,
Μα άκουγες μόνο τη φωνή σου.
Τα δάκρυα πάνω στο λατρεμένο πρόσωπο
εγείρουν το θυμό του αυτοδίδακτου εραστή,
κι'οι σκέψεις οι προστατευμένες
κατατρώνε την ψυχή.
Μνήμες απλωμένες μεσ’ το τεράστιο
κυλάνε αργά πρός τα νερά
με τον βαθύ πόθο του περιπατητή της ερήμου
να εξαργυρώση την ψυχή του
με λίγα μέτρα υγρασίας.
Λέξεις που φτώχυναν με τα χρόνια,
κι άλλες που χάθηκαν,
κι άλλες που ξέφυγαν και βγήκαν στους δρόμους
μισοφαγωμένες, σημαδεμένες
απ `τ άγρια δόντια, στων Κυκλώπων τα γεύματα.
Το επίσημο αίμα
το ακριβό αλκοόλ,
ο κύκλος του γνωστού.