Παραμόνεψα τον εαυτό μου και τον βρήκα
να εκπυρσοκροτεί- όπλο φονικό-
με στόχο την καρδιά μου
με τρομερά σαγόνια να καταβροχθίζει τον ηρό
να σέρνεται μέσα στης προσευχής τη θλίψη
με υψωμένη την γροθιά να φοβερίζει άγνωστους θεούς
με απεγνωσμένη λύσσα και να κλαίει
για τον χαμό μιας πεταλούδας.

Κάποιες φορές φορώντας διάδημα απ’ αστέρια
φτερά ν'ανοίγει σε ουρανούς ανείδωτα γλαυκούς
να υπνοβατεί πάνω σε ρόδα και μαχαίρια ακονισμένα
στους τάφους των ερώτων του να ολολύζει
και να χορεύει μες στα καταγώγια των πόθων, τον χορό
τής άνομης Σαλώμης

γεμάτος γύρη και μοσκοβολιές να γέρνει
σε ανθισμένους κήπους του Μαΐου
και με το γυάλινο κλειδί τής μνήμης
να προσπαθεί να ξεκλειδώσει το σεντούκι των παραμυθιών.

Παραμόνεψα τον εαυτό μου και τον είδα
πίσω από τα τυφλά ονόματα, τις μαύρες λάμψεις
πίσω από τους πικρούς καθρέφτες τής ζωής
άγνωστο, Φοβερό
νά μέ παραμονεύει.