Η παράφορή σου γέννηση πέφτει σαν καθαρή ψιχάλα

σήμερα, χάραμα σκοτεινού Γενάρη, κι εγώ

αλαφραίνω μαζί με της μητέρας σου το σώμα

όσο η φλόγα των μαλλιών σου

επιστρέφει εκεί που διυλίζαμε την άνοιξη

Αγγιχτήκαμε μέσα από τους φεγγίτες του Παρισιού

μετά από νύχτες έρωτα

Πιαστήκαμε γελώντας από κυρτές κόκκινες στέγες

έτοιμες να μας ρίξουν στο γύρισμα του ποταμού

ή στης γωνιάς το καφενείο

Τυλίγεις τα δαχτυλάκια σου γύρω απ’ το δάχτυλό μου

έτσι που με κοιτάς με βλέμμα καθαρό, ξένης

που με ξέρει καλύτερα

κι απ’ της γιαγιάς μου το λιόδεντρο

Πριν σβήσω περιμένω

να μου αποκαλυφθείς σε ήλιο και βροχή

και στης συλλαβής ΚΑ το μυστήριο