Τ’ αστέρια διαγράφαν το χαμό τους σε θριαμβικές τροχιές.
Οι ψαράδες χτυπούσαν τη θάλασσα με την λαπούτα
σε οκνά διαστήματα
ταράζοντας τα ψάρια.
Η πανάρχαιη νύχτα ξεδίπλωνε τον αμείλιχτο πέπλο της
η υδάτινη σιωπή που ενσαρκώναν τα φύκια
ενίσχυε τη θέλησή μας.

Κι ήμασταν εμείς που θραφήκαμε μόνο με παρελθόν
αποδιώχναμε το μέλλον όμοια όπως διώχνουμε
μια μέλισσα που πάει να μας κεντρίσει.
Καταδικάζαμε τη μετάνοια.
Λατρεύαμε την τομή της σελήνης με το κλωνάρι της ροδακινιάς.
Βαραίναμε πιότερο ύστερα από μιαν ανώφελη και μάταιη συνουσία.
Τρομάζαμε στη σκέψη ενός έρωτα μελλούμενου.
Παραδεχόμασταν με θάρρος το ξεφάντωμα της συντριβής.
Μπορεί να ξεφτίσει μια τέτοια μνήμη;
Σαββάτο βράδυ
δεν μιλούσαμε
φιλούσα μόνο τα χυτά σου μαλλιά.