Γιατί η απουσία να αποκαθιστά το ΟΛΟΝ
-το σύνολο του προσώπου-
κόντρα στα ευτελή και φευγαλέα
γνωρίσματα της ζωσης παρουσίας ;

Γιατί η ανάμνηση να ολοκληρώνει
κάθε φορά την ουσία της φιγούρας
ή την κίνηση του δράματος ;

Γιατί το χνάρι στην άμμο να είναι
πιο σώμα κι΄απ΄το ίδιο το κορμί
που διάβηκε ;

Γιατί το ξεραμένο λουλούδι
-αλλοτινή ερωτική προσφορά – να είναι
όλες οι μέλισσες κι οι Άνοιξες μαζί;

Μήπως γιατί ο θάνατος είναι
το πιο ολιστικό αποτύπωμα
της ίδιας της ζωής ;