Σημάδεψα τις πέτρες και τα χρώματα
πάλι τον κήπο σου περιέγραφα να ξέρεις
κι ήταν τα ξημερώματα στις τέσσερις
ώρα βαθιάς περίσκεψης σαν
σεργιανούν όνειρα τα ακάθεκτα πυκνά
ανοιγοκλείνουν αρχαίες πόρτες

σε βρήκα εκεί πάλιν εκεί
στο κέντρο παραδείσου ακραιφνούς όπου
πουλιά ευφάνταστα σύραν φωνή
μες στα πυκνά φυλλώματα πλαγίων δέντρων

κρυμμένη στης αυγής το ψήλωμα
ψιθύρισα στ’ αυτί σου την αλήθεια

ένα πολύχρωμο γιοφύρι ολόρθο αναδύθηκε
(τα ερείσματά του άδηλα όπως πρέπει)

έπειτ’ ανέβηκε ένα ήλιος μάταιος
έλιωσε το γιοφύρι κι απ’ ανάμεσα
πικρά βουνά με όλα τα αγρίμια τους
μεσοστρατίς μου πάγωσαν το αίμα

μένω τυφλό παιδί σε δανεικό παράδεισο
κι ούτε φοβάμαι πια μην ξημερώσει