Κωφάλαλη εποχή, μας τρώει το οξύ της νύχτας
Ποιος τώρα επένδύει σε όνειρα υπέρβασης
Σε ποιες αλήθεις αιώνιες και φευγαλέες
Αφού πρέπει να σκαφτούν, ν’ αρδευτούν με αίμα.

Ανακαλώ μέρες σκληρής συντροφικότητας
Τότε που όλα προορισμένα ήταν να σαρωθούν
Τότε που η απάρνηση κάθε προσωπικού
Την ατέρμονη όπλιζε δύναμη των ονείρων.

Ο βοριάς φυσά, μπάζει απ’ τα παράθυρα
Διαπερνά η υγρασία στρεβλωμένα κόκκαλα
Ανάγω ένοχος, εισπνέω εξόριστο τσιγάρο.

Με ποια μεταλλαγμένα λόγια να σπάσω τη σιωπή;