Κοβάλτιο στάζουν τα μάτια σου.
Η απόγνωση ποτέ δεν ήτανε πιο μπλε.

Τον πόνο σου ξεπλένεις σε όχθες ποταμών.
Την αγωνία στρουφαλίζεις σε νεροσυρμές.
Σ’ ακόνες και νεροτριβές
τις πίκρες με μανία κοπανάς να μαλακώσουν.
Και στ’ άπειρο φωνάζεις, θλίψη, θλίψη

Πού θα βρεθεί τόσο νερό να σε συντρίψει;