Σε πόσο παλιά χρόνια
με φέρανε πίσω
οι ξεθωριασμένες μπογιές και τα λόγια
στον ετοιμόρροπο τοίχο

«Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες»

Στην προεξοχή διακρινόταν
θαμπά η επιγραφή

«Ζήτω η Ένωση»

Πόσο απόμακρες φαντάζουν εκείνες οι μέρες …
Αιώνες έχουν μεσολαβήσει
τα συμφέροντα γνώρισαν την αποθέωση
εξευτελισμοί παλινωδίες αναθεωρήσεις
έχουν από παντού παρεισφρήσει
κομματισμοί δημοκοπίες δημοσκοπήσεις

«Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες»

Τούτα τα λόγια σε πόσο παλιά χρόνια
με γυρίσανε πίσω …
Ποιες μέσα μου ηρωικές ξύπνησαν μέρες …

Τα μαρμαρένια αλώνια της εφηβικής μου ηλικίας
ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου
σαν ένας γιγάντιος ηρωικός μύθος
που μου δίνει άλλης λογής περηφάνια
κι ευτυχία κι αυτοπεποίθηση
άλλης λογής ήθος

Μπροστά στον τοίχο
η συγκίνηση με είχε κάνει λιγομίλητη
μια μικρή σταλαγματιά νερού νιώθεις να είσαι
μέσα στο αστείρευτο τούτο ποτάμι της Ιστορίας

Άραγε τίνος Θεού εξευμενίζεις τη μανία;

Κοιτάζω γύρω
τι άλλο απόμεινε παρά μονάχα
των παιδιών μας η αρετή της θυσίας
κι η δίψα της καρδιάς μου να τα ιδώ χειροπιαστά
όλα εκείνα τα ιδανικά …

Μα πάντα το τώρα ήταν σκληρό
αδυσώπητο
κι εμείς ράθυμοι κι ευτελείς
κι εκπέσαμε από μαχητές σε διερμηνείς

Και λαχταρίζω μπροστά σε τούτο τον τοίχο
να μπορούσα να περάσω μια ζωή ολόκληρη
ελευθερίας
μια ζωή ολόκληρη να σπουδάζω τα ονόματα
της θυσίας
να σπουδάζω τη ζωή τους
που `ναι δεμένη μ» όλα τούτα τα λαχταρισμένα μέρη
που `ναι δοσμένη για όλα τούτα τα μέρη