Μες στης ζωής μου το μικρό ταξίδι
έμαθα ν’ αφουγκράζομαι τον ψίθυρο του ανθρώπου
και μ’ αστερόσκονη χρυσή να τον στολίζω
να τον τραγουδώ.
Του λυγμού τον ιερό χρησμό έμαθα να διαβάζω
και στων ματιών το διάφανο βυθό
όστρακα φύκια να μαζεύω.

Την προαισθάνομαι την καταιγίδα της ψυχής
προτού αύτη ξεσπάσει.
Οσμίζομαι τη νοτισμένη γη κι αναρριγώ.
Και τον καιρό παλεύω να δαμάσω
και απ’ τον καιρό να δαμαστώ.

Έτσι μιλώ με τ αναπόφευκτο και τη γραφή αλλοιώνω.
Όσο μπορώ κι αντέχω
τυφλός τραγουδιστής τις μοίρες θα γητεύω.

Ταγμένος φύλακας
η μουσική μου αιωρείται
πάνω από τα κεφάλια των απανταχού πασχόντων.
Τρυπώνει εντός τους από ουρανόσταλτη ρωγμή και τους ορίζει
σταυρώνοντας τις ένοχες σιωπές και τις άπατες.
Σαρώνει ο γλυκόηχος λύχνος μου τη νύχτα
και ευθύς γεννοβολά το απέραντο λευκό
και το γαλάζιο.

Με ένοικο πια τη σπίθα του ονείρου
και την ορμή του κύματος
πώς να μη τον πλανέψουνε τον πόνο;
Την πέτρα του κενού πώς να μην κομματιάσουν;

Αυτοί οι φλογεροί, υδάτινοι εραστές
του σύμπαντος νέοι ποιητές
της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.