Να σε ακούσω
με εκείνο το περιζήτητο της θλίψης
του να ζεις αλλού
αλλά το που να μην είναι σαφές
υπακούοντας παθητικά στην εγκατάλειψη
ορισμένων
των οποίων η έπαρση είναι χωρίς ενδιαφέρον.
Να σε ακούσω
δεν είναι παρά ένας άλλος δρόμος στο να ανέχομαι το αδύνατο·
αδιάκοπα μιας κίνησης
στο φως ενός φάρου
που καθρεφτίζει το μέλλον
σε εκείνη την επιφάνεια του νερού
την φτασμένη ως το μυστήριο της συλλαβής των ονομάτων
όλων όσων είπαν τα τελευταία τους λόγια
κι εγώ τα άκουσα
με την απληστία μιας εκούσιας πλάνης
όπου κανείς δεν είπε ψέματα
κι εναλλάξ
κανείς δεν είπε ποτέ την αλήθεια
σε μια ιστορία χρονικά περιορισμένη
όπου το να λες χρειάζεται τουλάχιστον την πρόθεση να πεις
και το να κυνηγάς προϋποθέτει την ίδια πάντα υπομονή
σε όσα συχνάζουν εδώ
μα έχουν πάψει από καιρό να προσφέρονται
και σε ό,τι έχω ήδη
και σε όση αμηχανία μου προξενεί
το ότι δεν υπάρχει τίποτα που επιτέλους να ολοκληρώνει την πτώση του
τίποτα ανάρμοστα ελεύθερο
στη ζωή και στον θάνατο
κι ακόμα ξέρω
πως δε γνωρίζω όλα τα λουλούδια
ή την ιστορία του ανθρώπου εκείνου
που αν γινόταν μια επανάσταση
θα ήταν πολύ καλό
θα ήταν για αυτόν πολύ σοβαρό
τόσο, που θα έχανε τις αϋπνίες του
και θα τον άκουγα να λέει
πως “εγώ,
εγώ ο ίδιος είμαι αρκετός πια σε σημείο
που κι αυτό σε τίποτα δεν μπορεί να βοηθήσει.