Ο σάκος με τα αινίγματα άδειασε μα βαραίνει, ακόμη.

Όσο πιο γρήγορα κι αν τρέχουμε πάντα θα φτάνει ορατό σε μας
το παρελθόν των πραγμάτων. Μέσα στις διαφορετικές πυκνότητες του
κενού το φως ταξιδεύει, μετράει τον χρόνο, μας βάζει ν’ ανταλλάσσουμε
ακαριαίες εικόνες της ιστορίας μας.

Μια ατελεύτητη διαδοχή αποσπασμένων ειδώλων που εμφανίζουν τις
όψεις τους σταματημένες λες – για μιαν απειροελάχιστη στιγμή – στην
έκφραση που τους έδωσε ο άγνωστος περιβάλλων τους ήχος.

Ένα μυστικό παιγνίδι συλλαβών φέρνει κοντά μακρινές αισθήσεις. Από
την ίδια ρίζα αλλότροπα λουλούδια χαίρονται να κόβουν σε περίτεχνα
κομμάτια τον αιθέρα η από τον σαν εξωτικό -bhā, τα: φατός, φαμί
(φαμί) αλλά η τα: φαίνεσθαι, φαίνω υψώνουν τους κλώνους τους.

Ένας άλλος τρόπος να προφέρεις το φως και φωνή: Να εμφανίζεις από
κύματα ανέμου αόρατου, που μόνον παλμογράφοι μπορούν να
συλλάβουν, τις μικροσκοπικές κινήσεις των χορδών, τις λεπτότατες
διαθέσεις των αισθημάτων, τον κάθε φορά αλλιώτικο τόνο μιας σαν
ανεξερεύνητης περιοχής της ψυχής;

Η επίσκεψη του φωτός γράφει πολλές νοητές γραμμές, φωτεινές
συναντήσεις στην αχαλίνωτη κίνηση των χρωμάτων μιας σκέψης, μιας
λέξης στην πλατιά επιφάνεια. Η χροιά της φωνής γίνεται ο χρως, το
δέρμα της εικόνας. Μια περιχαρακωμένη στ’ ασπρόμαυρα όρια της
πραγματικότητάς μας κοιτά με τον ανάκουστο ήχο του βλέμματός της.

Δε σωπαίνει τέτοια σιωπή.

Ένας λανθάνων ήχος υποκυμαίνεται μέσα και κάτω απ’ την ησυχία,
όπως μέσα στους χαμογελαστούς ήλιους των παιδιών δεν ξεχνά ανά
πέντε λεπτά να πάλλεται αυτός ο ήλιος που μας φωτίζει, τεράστιος πίσω
απ’ το μαύρο χαρτί της νύχτας.

Ένας πλάνητας ήχος που θα τον εμφανίσει κάποτε σαν από μιαν
"ηχοπαθή" ταινία το φως, αρμόζοντας τα πολλά δεδομένα των
αποχρώσεων και του ύψους των φθόγγων. Ένας ήχος η με τη μελωδία
η με την τονικότητά του σαν ένα είδος γραφικής μουσικής θα ανοίξει τα
κρυφά χαρτιά της εικόνας: Ένας ήχος...

Ο ήχος του βλέμματος η χαμένη παιδική φωνή η απόλυτη τρυφερότητα.