Είναι η στιγμή που η λογική κρύβεται κάτω από το μαξιλάρι,
δεν προλαβαίνεις να τη βρεις έχει πηδήξει από το παράθυρο
σε Κυριακάτικο μεσημέρι κι έτσι έχω ξεμείνει
να γρατζουνώ τους τοίχους όταν κοιμάστε, δεν ακούτε,
γεμίζουν τα νύχια μου ανθρώπους, "αυτή η ιστορία δεν έχει τελειώσει”,
φωνάζεις κι έχεις μείνει από τότε στην προσμονή.
Εδώ χειμώνιασε στο κεφάλι σου, τα μαλλιά σου έχουν εκείνο το λευκό που σαλεύει το μάτι.
– Πώς να σου μιλήσω απόψε; Του είπε
-Όπως είσαι, χωρίς μέικ απ, μονάχα μ’ ένα σεντόνι
ανάμεσα στα πόδια σου, κι εκείνο το φλεβαρίσιο βλέμμα,
συγγνώμη που είχα μόνο πέτρες, ήθελα να μπορούσες να είσαι Εσύ
χωρίς να φοβάσαι, αλλά είχα μόνο όνειρα...
Είναι που ξύπνησες πριν σου απαντήσει ή έρθει
ή να σου πει για μια φορά ακόμη "φεύγω" πριν καν έρθει.
Θέλω να πω πως έβαψα τους τοίχους της πόλης απόψε
σημάδια για το θάνατο που έρχεται
έναν πρόσφυγα ανατολικά της Εδέμ
θα έχουν σκοτώσει άλλους τόσους.
Κοίτα πώς έχουν κοιμηθεί στα παράθυρα οι έρωτες
τραβούν ένα σάλτο κι ανάθεμα να με πάρει
κανείς δεν ξύπνησε
τώρα ένας φίλος μόλις είπε πως κάτι πρέπει να γίνει
η ζωή δεν είναι έτσι
πρέπει να βγούμε από δω στο έχω πει
θέλω να έχεις τον κόσμο που αξίζεις
εσύ περιμένεις να πονέσεις λίγο ακόμα
και σου έγινε συνήθεια, αντέχεις!

Πνίγω ένα τσιγάρο στα δάχτυλα
πώς κάθισε έτσι ο καιρός πάνω μου;
Τα νιάτα ανθίζουν στα νεκροταφεία των μέσων μαζικής μεταφοράς
μια άσκοπη διαδρομή προς το μηδέν
σε είδα από τη γωνία να περνάς
μου είπες "Πνίγομαι” αλλά ξέχασες πώς είναι
έμεινα στη Θησέως με τον Προκρούστη να μ’ ανοίγει στα δυο
είναι πρωί και ξημερώνει.
Τα ταξί νυσταγμένα απλώνουν χιλιόμετρα
ένα κορίτσι αποκοιμιέται στην αγκαλιά του με πυρετό
τα φανάρια έχουν σβήσει
έχεις αφήσει τα μαλλιά σου βρεγμένα
κι εγώ σου έχω φτιάξει ένα χάρτινο τοπίο
να το ανοίγεις πότε πότε
να κρύβεσαι από το κόσμο
να μη χάσεις αυτό που αγαπώ
όταν έρθουν να το πάρουν κι από σένα
θα έχει γίνει μαύρο λάβαρο στους δρόμους
θα πάρει εκδίκηση για όλα όσα δεν ζήσαμε
θα το δεις, είμαι σίγουρος
είναι στα μάτια σου απόψε κι ας μη σε βλέπω!