Ὄμμα Δίκης μέλπω πανδερκέος, ἀγλαομόρφου,
ἣ καὶ Ζηνὸς ἄνακτος ἐπὶ θρόνον ἱερὸν ἵζει
οὐρανόθεν καθορῶσα βίον θνητῶν πολυφύλων,
τοῖς ἀδίκοις τιμωρὸς ἐπιβρίθουσα δικαία,
ἐξ ἰσότητος ἀληθείαι συνάγουσ’ ἀνόμοια
πάντα γάρ, ὅσσα κακαῖς γνώμαις θνητοῖσιν ὀχεῖται
δύσκριτα, βουλομένοις τὸ πλέον βουλαῖς ἀδίκοισι,
μούνη ἐπεμβαίνουσα δίκην ἀδίκοις ἐπεγείρεις
ἐχθρὰ τῶν ἀδίκων, εὔφρων δὲ σύνεσσι δικαίοις.
Ἀλλά, θεά, μόλ’ ἐπὶ γνώμαις ἐσθλαῖσι δικαία,
ὡς ἂν ἀεὶ βιοτῆς τὸ πεπρωμένον ἦμαρ ἐπέλθοι.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Τον οφθαλμόν εξυμνώ της Δίκης, που βλέπει τα πάντα και λάμπει από ομορφιά. Η οποία
ακόμη και εις τον ιερόν θρόνον του βασιλέως Διός κάθεται και παρατηρεί από τον
ουρανόν τον βίον (τον τρόπον διαβιώσεως) των ανθρώπων, που ανήκουν εις πολλάς
φυλάς
και επιπίπτει ως δικαία τιμωρός κατά των αδίκων, συνάπτουσα τα ανόμοια κατά την
ισότητα δια της αληθείας
διότι όλα, όσα φέρονται εις τας κακόβουλους σκέψεις των ανθρώπων, είναι δυσδιάκριτα,
επειδή αυτοί (οι άνθρωποι) ως άδικοι θέλουν το επί πλέον (είναι πλεονέκται) δια των
σκέψεων των.
Μόνον εσύ επεμβαίνεις δικαίως εις άδικα έργα. και είσαι έχθρα των αδίκων ανθρώπων,
έχεις όμως καλάς διαθέσεις προς τους δικαίους.
Αλλά, ω θεά, έλα εσύ ως δικαία και δώσε μας καλές σκέψεις, έως ότου επέλθει η υπό της
μοίρας προωρισμένη ημέρα του βίου (μέχρι να αποθάνωμεν).