Ο ήχος του τσεκουριού
αντίσταση και πόνος
προς στιγμήν τα δέντρα γέρνουν
η ισορροπία κλυδωνίζεται

πτώση
το χέρι που έθεσε τον σπόρο
παγωμένο, ανήμπορο
να ματαιώσει τη σφαγή
την επέλαση των νέων καιρών
τώρα
τα πεύκα η συνέχειά του
το σημάδι του στον χρόνο
πίστωση ζωής
ξεριζώθηκε από του χρόνου τα γυρίσματα

Η έσχατη μοναξιά να έχεις φύγει
και κανείς να μη σε αναζητά
σαν να μην υπήρξες ποτέ
αόρατος
κι από τον ίδιο τον εαυτό σου ανερμήνευτος

ποθητός
στα άπληστα μάτια του παιδιού
της αγάπης
απόρθητος

στεγνώνει στα χείλη ο ήλιος
καταπίνει το νόημα
τη βλέπω – ανοίγει πάλι ένα μεγάλο κουτί
γεμάτο αρνητικά
από τα φιλμ των παιδικών της χρόνων
βάζω στο φως τα αρνητικά
η χαμένη αύρα των στιγμών
διαγράφεται
τίποτα
κενό
καμιά απεικόνιση στο φως

αιχμάλωτη της δικής του Εδέμ
πόσα καλοκαίρια
περιφέρεται με την προσμονή της εξόδου
από παιδί νικήθηκα
δεν μπορώ να εγκαταλείψω το Άργος

μια ολόκληρη ζωή κυνηγάς τον ίσκιο του
όλος σου ο βίος
στον χρόνο μιας αφήγησης ελλειπτικής
γεμάτος σκιές
να ταξιδεύει, να αλλάζει κινήσεις
δεν μπορούσα να σε διακρίνω
στη θύελλα
να σε σκοτώσω
σπορά
στων αγγέλων τα δάκρυα
κρυσταλλένια κόκκινα δάκρυα

Ο θάνατος δεν άλλαξε τίποτα