Χάλκινος ουρανός
κι ένα αργυρό μισοφέγγαρο
γυαλίζουν τα νερά
τα σπίτια στο χρώμα του χαλκού
αντικατοπτρίζουν τα είδωλά σου
με τη σειρά

κοίταξα το πρόσωπο μου
στο παγωμένο χιόνι
κι είδα το πρόσωπο τον πατέρα
βλοσυρό αλλά απελπισμένο

μια τοιχογραφία με ευκρινή περιγράμματα
σχέδια και χρώματα
η στρωματογραφία των επιχρισμάτων

όλα δυνάμει
εγγεγραμμένα εντός μας είναι

τα έργα της ψυχής εγκαταλείπονται, σήπονται
γεννούν άλλα έργα
ο μόχθος επιστρέφει στη γη

το νόημα

το χαμένο σημείωμα
μέσα στην ακαταστασία της καθημερινότητας
και δίπλα σου να `ναι δεν το βλέπεις
η ανάμνησή του
κινούμενη άμμος

το δίχτυ να πιαστείς
κι από κει ολοένα δραπετεύεις

«Οι άλλοι πάντα γύρω μου ένα ποτάμι
εκεί βρίσκω τον δρόμο μου κι εκεί τον χάνω»
έλεγες

πλάνη το παρελθόν (πώς να γίνει αλλιώς;)
πλάνη γητειά το αύριο
μια δέσμη ανυπόστατων ελπίδων
ή μήπως όχι απλώς

η ανάγκη της συνεχείας
υπενθυμίζει πως η αναζήτηση
συνεχίζεται εντός της ασυνέχειας

η γλώσσα τολμά
ανοίγει την πόρτα
ρίχνει το κουβάρι στον δρόμο

ονομάζεις τα πράγματα και τις σκιές
(προπάντων τις σκιές)

παιχνίδι στοίχημα
αδήριτη ανάγκη

η εναρμόνιση των τωρινών ήχων
και των απόηχων (εν μέρει)
δημιουργών τους

η σύνθεση του προσώπου
(αγωνιά να ανα-γνωρίσει τα συστατικά του)

να υπάρξει εντέλει

στην πλήρη λόγου σιωπή