Είδα τη μάνα στο απέναντι μπαλκόνι, βημάτιζε
επάνω κάτω όπως παλιά, μήνες πριν φύγει.

Σε ξένο τόπο, άνυδρο, δεν πίστευα στα μάτια μου
τα άσπρα της μαλλιά χυμένα ανεμίζαν όπως πάντα.

Σαν να μου έλεγε: τι να γυρεύεις κει στα μακριά, αγόρι μου
ποιοι σε ξαπόστειλαν στα σύνορα απελάτη
ή μήπως τιτουλάριο στης σατραπείας τις άκρες
να κλείνεσαι στους τοίχους σου τα βράδια, να γεμίζεις έρπητες
πικρό ψωμί να τρως τα μεσημέρια στις υγρές αλέες
για ένα έμβασμα, για το ταμπάκο σου και δυο τρία ρουχαλάκια...

Οι ξένοι με εξόρισαν, μάνα, στα πέρατα.
Αγόρασαν τη γη μας πρώτα, μας καλόπιασαν
με διορίσαν στην αυλή τους πρώτο λογοθέτη με τιμές
με παίδεψαν με πρωινές ασκήσεις και νυχτερινές πορείες
με εκπαίδεψαν στα φοβερά δρεπανηφόρα και στις βαλλίστρες τους
μα όταν μάθανε τη γλώσσα και τα χούγια μας με διώξανε
τρεις μήνες πριν κι εσύ, μάνα, μ’ αφήσεις για άλλη πατρίδα.

Τώρα σε βλέπω, μάνα, κυρτή σκιά σε όλα τα μπαλκόνια
και παίρνω θάρρος κι ετοιμάζω τους δικούς μου μισθοφόρους.
Με νέο στρατό θα επιστρέψω στρατηλάτης νικητής
ορκίζω ήδη νέους πιστούς στης τελικής επέλασης τον στόχο
όταν σειρά θα κόβονται απ’ τη ρίζα τα χέρια των ασεβών
όταν τα επίορκά τους βλέμματα θα αναβλύζουν καταρράκτες αίμα
και θα με στέφουν μες στο στάδιο γονατιστοί εκλιπαρώντας...

Γυρίζω, μάνα.