Έφτασε η ώρα για το μηδενικό καλοκαίρι
που ο ήλιος σηκώνεται, βρέχει παντού την ευωδία του
βαρκούλες αντιστέκονται στα δροσερά μελτέμια, κι όμως
τίποτα δε συμβαίνει.

Θέλω να πω, όχι πως δεν ξεχειλίζει καλοκαιρινή ευδία
όχι πως ξέφρενα κορμιά δε σαλαγάν στις άμμους
ή ότι πάψανε να ευωδιάζουν κάθε νύχτα σαν άγιοι Χριστιανών

αλλά να, δεν το περίμενα ποτέ, τον Αύγουστο του `65
ένα πουλάρι αδίστακτο στα δεκαοκτώ, ότι θα `ρχόταν
χαμένοι Αύγουστοι, χαμένες μέρες, μηδενικές και τιποτένιες
και θα περνούσαν έτσι, ανέραστα και χάρτινα και μουλωχτά
σαν του Αυγούστου τα φεγγάρια μες στα σύννεφα.

Θέλω να πω, πενήντα τόσα χρόνια τώρα πίσω
μέρες και νύχτες ποτίστηκα τους πόθους των χρωμάτων
και, τώρα, η γκρίζα μου ζωή κοιμάται.