Το πρωινό στον ξεχασμένο κάμπο
κοιτούσαμε με απορία
τις ρυτίδες, το κυρτωμένο κορμί του πατέρα
και στ’ αυτιά μας έφταναν ήχοι
από τις παράξενες συνομιλίες του
με το νερό καθώς πότιζε το περιβόλι.
Χαμογελούσαμε με συγκατάβαση
όταν μουρμούριζε στο χώμα:
«Γιατί η καρδιά μας δε γερνάει;
Γιατί επιμένουμε;»
Το γήρασμα της καρδιάς
θεωρούσαμε φυσικό
ν’ ακολουθεί τις πληγές του σώματος.

Ήμασταν ακόμα παιδιά.

Η καρδιά μας τώρα
πάλλει στον ίδιο το ρυθμό
με τη νεανική ένταση
να σπρώχνει το αίμα
στις κουρασμένες πια αρτηρίες.

Μεθυσμένη, ονειρώδης,
πάλλει η καρδιά
και γλιστρά η ζωή
σαν δροσερός αγέρας
μέσα από τις χαραμάδες
και τα ανοίγματα του χρόνου.