Ξημερώνει Κυριακή…
Αν ήμουν κυνηγός, θα σκότωνα.
Αν ήμουν οπαδός, θα έβριζα.
Αν ήμουν του οκταώρου υπηρέτης
και της οικογένειας εργάτης,
θα έπαιρνα γυναίκα και παιδιά για εκδρομή.
Αν ήμουν νέος, δε θα καθόμουν εδώ.
Αν ήμουν γέρος, θα αναπολούσα,
ίσως και ως την εκκλησιά να περπατούσα.
Ξημερώνει Κυριακή…
Αν είχα έρωτα να δώσω,
θα ήμουν σε μια αγκαλιά.
Αν πονούσα,
θα έκανα το δάκρυ κομποσκοίνι να προσευχηθώ.
Αν λυπόμουν, θα είχα ελπίδα.
Αν χαιρόμουν, θα είχα συντροφιά.
Ξημερώνει Κυριακή
και το τίποτα με τίποτα δεν το μπορώ.
Μα αν το τίποτα σ’ ένα χαρτί είναι η αρχή του κάτι
αυτό το τίποτα κρατώ και προχωρώ.