Φταίμε όλοι για την κοινωνική μας κατάντια.
Δεν ξέρω αν μου αξίζει να κλάψω και αν ναι,
για τι να πρωτοκλάψω.
Φταίμε όλοι.
Φταίει η νοικοκυρά που κλείστηκε στο σπίτι
και μαγειρεύει αμέριμνη.
Φταίει ο εργαζόμενος
που εξαντλεί το «καθήκον» του στο οκτάωρο.
Φταίει ο γείτονάς μου
που μου λέει: «Δεν βαριέσαι, όλοι το ίδιο είναι.»
Φταίει ο «ωχαδερφισμός» του δίπλα,
που είναι μεταδοτικός.
Φταίει ο «βολευτής» της αντιπολίτευσης,
που ετοιμάζει επικήδειους
με τη σκέψη στο κομματικό όφελος.
Φταίει ο «βολευτής» της συμπολίτευσης,
που πιο πολύ ρέει το δάκρυ του
για τους ψήφους που θα απολέσει.
Φταίει ο επαγγελματίας καριέρας
που έκτισε την ανέλιξή του στην ανοχή.
Φταίνε οι γονείς μας και οι δάσκαλοί μας
που μας έμαθαν να σωπαίνουμε.
Φταίω εγώ που φωνάζω με τις λέξεις μου,
μα ο ήχος τους δε φτάνει πουθενά.
Φταίμε όλοι, γιατί ακόμα και τώρα κοιμόμαστε.
Φταίμε όλοι, γιατί δεν μαθαίνουμε.
Φταίμε όλοι, γιατί θα ξανακάνουμε τα ίδια.
Μα πιο πολύ φταίμε όλοι,
γιατί όλοι αύριο θα έχουμε ξεχάσει.