ΑΝ ΕΙΣΑΙ τ’ άφαντο νησί
σε θαλασσόδρομους των αρχηγών,
μονάχος ναυαγός στην ερεβώδη παγωνιά του σέλαος

φωτιστικό μετέωρο σε άβυσσο ηλεκτρική
μ’ ένα ποτάμι σιωπής για σύντροφο
και το κακό να έρχεται ταχύτατα,
ίσως και πίσω του ο μαύρος καβαλάρης.

Αν είσ’ εσύ μπροστά και πιο μπροστά
ο χρόνος των σωμάτων που πεθαίνουνε,
να ψιθυρίζεις ως το τέλος σου,
καταναλώνοντας για τη ζωή
χρόνο που της ανήκει:

Μητέρα του τίποτα, ούτε τώρα δεν παραδίνομαι
κι ας ξέρω, είν’ η μέρα αυτή απόλυτα δίκη σου.