Απ’ το Θησείο κοιτάζω την Ακρόπολη.
Το Ερέχθειο. Ο Παρθενώνας.
Τα μάρμαρα συντάχτηκαν στο προαιώνιο κάλλος
και ω μεσημβρία Αττικής
έξι κορίτσια σκίρτησαν και βγήκαν στο μπαλκόνι.

Εδώ σ’ αυτό το ξάγναντο στην πλήθουσα Αδριανού
άνθρωποι καθημερινοί περνοδιαβαίνουν.
Χαζεύουν το Σίσυφο Σαμψών
με μία πέτρα μόνιμα στο ματωμένο του κεφάλι
κοιτάζουν την Ακρόπολη,
το μάταιο που κουβαλούν στους ώμους τους το βάρος
αποθέτουν.

Ανάμεσά τους γυναίκες καθημερινές
μονάχη καθεμιά του οίκου της Καρυάτιδα
σκίρτησε Κυριακή πρωί και βγήκε
εδώ καταντικρύ στα μάρμαρα
στο προαιώνιο κάλλος.

Κι όπως για λίγο καθεμιά
το μάταιο που κουβαλά στους ώμους της
το βάρος αποθέτει,
θαρρώ πως είναι εκείνη
η μία
η Καρυάτιδα που λείπει.