Θυμάμαι, στον Τσεσμέ ήταν πρώτη φορά που σ’ είδα
στο σπίτι με τα γεράνια και τη πέτρινη αυλή.
Τότε δεν είχε ο κόσμος σύνορα ούτε οι άνθρωποι πατρίδα
και ένα όνειρο γεννιότανε με κάθε ανατολή.

Σε είδα ξανά, μετά από χρόνια έξω απ’ της Σμύρνης το λιμάνι
να τρέχεις τρομαγμένη να σωθείς απ’ τις φωτιές,
ο θάνατος ξωπίσω σου κρατούσε γιαταγιάνι
κι οι γείτονές σου όλοι λύκοι με ανθρώπινες μορφές.

Τώρα γυρνάς, σα σκιά με τους παλιούς τους μαχαλάδες
χορεύεις μεθυσμένη, σ ’ ένα ξένο καφενέ,
τα πάθη σου ακόμα τραγουδούν παλιές κυράδες
και ζωγραφίζουν τον καημό σου μέσα σ’ έναν αμανέ.