Άδειασες ρούγα της καρδιάς
άδειασες γειτονιά μου
σαν χελιδόνι έφυγες,
φθινόπωρο με δέρνει.

Στέγνωσες δάκρυ της ματιάς
- λύγισε η καρδιά μου,
ο ταχυδρόμος δες αργεί,
γράμμα σου δε μου φέρνει.
Φεύγεις πουλί μου όμορφο
και τα φτερά ανοίγεις,
σβήνεις τον ήλιο στη ματιά
και τη φωνή μου πνίγεις.

Εδώ μ’ αφήνεις για να ζω
με μοναχή ελπίδα,
πάλι να `ρθεις, να ξαναδώ
του ήλιου ηλιαχτίδα.
Να μη πονά, που `σαι μακριά
κι η μάνα η πατρίδα.

Στη σκέψη εκεί στην ξενιτιά,
σου στέλνω το φιλί μου,
να ΄ρθει να σε βρει ,
την αυγή να σε παρηγορήσει.
Του γιασεμιού τη μυρωδιά,
έχει απ’ την αυλή μου,
που φύτεψα σαν έφυγες,
στη μνήμη σου να ζήσει.