Ήταν ένας φίλος στην παλιά τη κοκκινιά
το μαλλί κοτσίδα, μπότες, γένια και γυαλιά
ξύπναγε στις δύο
ούτε λέξη για πτυχίο
ήταν μ’ ένα βλέμμα σκοτεινό.

έστριβε τσιγάρα, πάντα μ’ ύποπτους καπνούς
μπέρδευε τη ρέγγε, με ανατολής ρυθμούς
γύρναγε τα βράδια
και μας έλεγε στραβάδια
ήταν πάντα μελαγχολικός, μοναχικός.

Που σαι ρε φίλε, για να ΄ρχόσουνα κοντά μας
να πάμε τσάρκα στα λημέρια τα παλιά μας
επαναστάτης, ήσουν τότε με αιτία
μα όπως όλοι, είχες χάσει στα σημεία
απ’ τη χημεία.

ήσουν αγκάθι, σε αστούς λιμοκοντόρους
σε αρλεκίνους και σε μαύρους σταυροφόρους
ερωτευόσουν, μ’ ανταπόκριση καμία
μα ήσουν θύμα, σε μια άλλη τυραννία
χωρίς αξία.

έπαιζες το ξέρεις μ επικίνδυνα παιχνίδια
ήσουν επιβάτης σε κατάλευκα ταξίδια
μπέρδευες το γέλιο με τη βρωμικη βελόνα
κι έχασες τη μάχη σ’ έναν άνισο αγώνα

κι έγινες θαμώνας στ’ ουρανού τη συναυλία
δάσκαλος ονείρων στων αγγέλων τα σχολεία
αν σε βγάζει ο δρόμος πέρνα από την πλατεία
για να θυμηθούμε τα παλιά μας μεγαλεία.
τι ειρωνεία.