Την γνώρισε μια νύχτα μέσα στο καρναβάλι
γιατί την ομορφιά της καμιά δεν είχε άλλη,
της έδωσε τα πάντα μέσα σε μια βραδιά
το νου και την ψυχή του και μια φτωχή καρδιά.

Μα εκείνη ένα άλλο βράδυ με άλλον τον ξεχνάει
κι εκείνος που πονάει μονάχος ξενυχτάει
και μες στον κήπο τώρα στο σπίτι της μπροστά
τον βρήκαν μες στο χιόνι νεκρό κάποια βραδιά.

Νατάσα, Νατάσα, περνούν τα νιάτα γρήγορα περνούν.
Και γίνονται αναμνήσεις μα και όνειρα θολά,
Νατάσα, Νατάσα και πέφτουνε τα χιόνια στην καρδιά.

Το αίμα του στον κήπο έγινε ένα λουλούδι,
σκόρπισε το άρωμά του σαν το γλυκό τραγούδι
κι εκείνη που αγαπούσε, τον γέμιζε φιλιά
γιατί ήταν σαν το αίμα, κόκκινο σαν φωτιά.

Μα κάποιο γκρίζο δείλι τον βρήκε μαραμένο,
τα φύλλα του ριγμένα, στο χώμα μαραμένο.
-Γιατί φτωχό μου ρόδο μαράθηκες φριχτά;
-Γιατί ήρθα να σε πάρω ετούτη την βραδιά.

Νατάσα, Νατάσα, περνούν τα νιάτα γρήγορα περνούν.
Και γίνονται αναμνήσεις και όνειρα θολά,
Νατάσα, Νατάσα και πέφτουνε τα χιόνια στην καρδιά.

Και γίνονται αναμνήσεις και όνειρα θολά,
Νατάσα, αχ Νατάσα και πέφτουνε τα χιόνια στην καρδιά.