Δεν ξέρω αν η γη μάς χωρά και τις δυο,
δεν ξέρω στ’ αλήθεια αν είναι σωστό,
δεν ξέρω αν μπορεί σε μια φλούδα ζωής
να είμαστ’ οι δυο αφεντικά μιας φωνής.

Δεν ξέρω αν εσύ είμ’ εγώ, κι εγώ, εσύ,
πώς θα μοιράστουμε το Λα και το Σι,
δεν ξέρω αν ο κόσμος μπερδέψει το πώς,
ποια είν’ η θεά, ποιος είν’ ο θνητός.

Μα ό,τι και να `ναι, θαρρώ πως μας πάνε,
κι οι δυο, Μαρινέλλες, για μια μας μετράνε.
Κι οι δυο λέμ’ αλήθεια, μινόρε και πάθος,
σωστές στο παιχνίδι, σωστές και στο λάθος.
Μα ό,τι και να `ναι, θαρρώ, πως μας πάνε.

Δεν ξέρω αν η γη μάς χωρά και τις δυο,
ποντάρεις στόχο, το χρώμα ξανθό,
ποντάρω που είσαι της καρδιάς μου η φωνή
και μέσα μου υπάρχεις σαν μια προσευχή.

Δεν ξέρω πού βρίσκεις το κουράγιο να πεις
πως είσαι ό,τι είμαι στο τσακ μιας στιγμής,
μα ό,τι και αν πούμε στον ίδιο ρυθμό,
εσύ θα `σαι εσύ, κι εγώ θα `μαι εγώ.

Μα ό,τι και να `ναι, θαρρώ πως μας πάνε,
κι οι δυο, Μαρινέλλες, για μια μας μετράτε.
Κι οι δυο λέμ’ αλήθεια, μινόρε και πάθος,
σωστές στο παιχνίδι, σωστές και στο λάθος.
Μα ό,τι και να `ναι, θαρρώ, πως μας πάνε.