Ξεμυαλίστρα, δε βαστώ, κατεργάρα, θα στο πω,
αχ, γιατί πας και ξεμυαλίζεις,
παντρεμένους, που `χουν γούστα, αχ, βρε, θηλυκό,
αχ, πλανεύτρα, που μας κάνεις, όλο το κουτό.

Αχ, βρε, ξεμυαλίστρα, είσαι μια τσακίστρα,
ως και γέρους ξεμυαλίζεις κι είναι ένα σωρό,
αχ, βρε, κατεργάρα, σκύλα, αλανιάρα,
πως τα καταφέρνεις έτσι, βρε, το απορώ.

Ξεμυαλίστρα, σαν περνάς, σαν μαγνήτη, μας τραβάς,
αχ κι όποιον δεις, τον ξεμυαλίζεις
και καρφώνεις, τον τσακίζεις, σκύλα δεν πονάς,
ξεμυαλίστρα, κατεργάρα, φίνα τη περνάς.

Αχ, βρε, κατεργάρα, σκύλα, αλανιάρα,
αχ, μ’ αυτά τα κορδελάκια, παίζεις και γελάς,
αχ, βρε, ξεμυαλίστρα, είσαι μια τσακίστρα
και μ’ αυτά σου τα κολπάκια, όλο μας τη σκας.