Δέντρα γερτά μαστιγωμένα απ’ τον αέρα
θολές εικόνες στου μυαλού μου την οθόνη
όλα ταινία σε επανάληψη εδώ πέρα
μες στην παλάμη σου ιδρώνει ένα πιόνι.

Το δέντρο έψαχνα και χάθηκα στο δάσος
κι εσύ που βιάστηκες να νιώσεις προδομένη
θες να πετάξεις ό,τι ζήσαμε με πάθος
σαν δαχτυλίδι που απ’ το δάχτυλο δεν βγαίνει

Πώς ν’ αποδράσεις, πού να πας
εδώ είναι ό,τι αγαπάς
απόψε όποιον και να δώσεις
τον εαυτό σου θα προδώσεις.

Δέντρα γερτά κι εσύ κι εγώ σ’ αυτήν την πόλη
απ’ του καημού ζωγραφισμένα την παλέτα
ημιθεά σε νυσταγμένο περιβόλι
είχες τα πάθη σου, απλά ακολούθησέ τα.

Το δέντρο έψαχνα και χάθηκα στο δάσος
κι εσύ που βιάστηκες να νιώσεις προδομένη
θες να πετάξεις ό,τι ζήσαμε με πάθος
σαν δαχτυλίδι που απ’ το δάχτυλο δεν βγαίνει.

Πώς ν’ αποδράσεις πού να πας
εδώ είναι ό,τι αγαπάς
απόψε όποιον και να δώσεις
τον εαυτό σου θα προδώσεις.