Κάθε βράδυ σαν νυχτώσει πάω στο καπελειό,
πίνω απ’ το καινούριο το κρασί κι απ’ το παλιό,
πιο πολύ απ’ όλα μου γουστάρει,
αχ, τ’ άτιμο αυτό το γιοματάρι.

Ότι νιώθω σαν κοιμούμαι σε θερμή αγκαλιά,
νιώθω κι όταν πιω μια γλυκιά γουλιά,
όπως όλοι οι άνθρωποι κι εγώ πονώ,
γι’ αυτό πίνω να ξεχνώ.

Σαν πιω κρασί ζαλίζουμαι, ξεμυαλίζουμαι στη στιγμή,
τα λογικά μου χάνονται και ξεχάνονται οι καημοί,
με το κρασί ευφραίνομαι κι ανασταίνομαι στα στερνά,
σαν περπατάω, παραπατάω μες στα στενά.

Μια ξανθομαλλούσα που `χει σκέρτσο μαγικό
και που το φιλί της είναι σαν κρασί γλυκό,
εγώ για το δικό της το χατίρι,
έχω συντροφιά μου το ποτήρι.

Όταν την κοιτάζω, με κοιτά και δε μιλά,
μόνον όταν φεύγω, τότε μου χαμογελά,
μόν’ αυτή λατρεύω, μόν’ αυτή ποθώ
και γι’ αυτή θα τρελαθώ.

Σαν πιω κρασί ζαλίζουμαι, ξεμυαλίζουμαι στη στιγμή,
τα λογικά μου χάνονται και ξεχάνονται οι καημοί,
με το κρασί ευφραίνομαι κι ανασταίνομαι στα στερνά,
σαν περπατάω, παραπατάω μες στα στενά.