Μπαμπά, γιατί έχει συννεφιά;
Μέσα σου καίει μια απέραντη φωτιά που δε θες να την αφήσεις
και σε καίει και σου τρώει τα σωθικά, γιατί δε θέλεις να τη σβήσεις;
Νίκησες τρομακτικούς εχθρούς και την πείνα και τη δίψα
μα είναι ένας πιο μεγάλος απ’ αυτούς, που σε κοιμίζει κάθε νύκτα
Αρνήθηκες το δάσος της χαράς και διάλεξες το δέντρο της καθήλωσης
με μαθηματικά μόνο μιλάς, μα εσύ είσαι το λάθος της ε3ίσωσης.
Σήμερα έχει πάλι συννεφιά, περπατάς μα σκυμμένο το κεφάλι
πάντα σου το `λεγε ο μπαμπάς και η μαμά:
«δε φταις εσύ φταίνε μονάχα οι άλλοι»
Ξυπνάς μες στο αιώνιο πρωινό, δεν είσαι ένας είσαι δύο
και ξέρεις πως σε κάποιον απ’ τους δυο θα πρέπει να του πεις αντίο
Δεν έβλεπες το δάσος της χαράς και διάλεξες το δέντρο της καθήλωσης
με μαθηματικά μόνο μιλάς, μα εσύ είσαι το λάθος της ε3ίσωσης.
Ξυπνάς μες στο αιώνιο πρωινό, δεν είσαι ένας είσαι δύο
και ξέρεις πως σε κάποιον απ’ τους δυο θα πρέπει να του πεις αντίο
Μα δεν μιλάς, κοιτάς ψηλά κι εκεί που οι άλλοι βλέπουν ήλιο,
εσύ θα βλέπεις συννεφιά γιατί για σένα είναι το ίδιο.